De kraamweek
Ging mijn vorige column nog over ‘mijn’ zwangerschapsverlof, nu gaat het over ‘mijn’ kraamweek. Voor de mensen die net als ik het niet weten wat een kraamweek precies inhoudt, ik heb nog even opgezocht. Tot de kraamweek behoren de eerste 10 dagen na de bevalling. En in die dagen voelen de meeste vrouwen zich ellendig, want je bent aan het bijkomen van die verschrikkelijke bevalling. Tenminste dat denk ik, want ik heb het nog nooit meegemaakt. Gelukkig heeft deze bevalling mijn paard voor mij uitgevoerd. Ik ben dus meer een surrogaat moeder en heb vooral ‘de lusten en niet de lasten’.

Op zondagavond 23 april was het dan zover. Terwijl ik met vriendinnen op een verjaardag lekker de finale van Boer zoekt Vrouw zat te kijken, dacht Dallas dat tijdstip dat het uitgelezen moment was om te veulenen. Vaak geeft een merrie wel iets meer aan van te voren dat ze gaat beginnen, zodat je er toch op kan voorbereiden. Dallas uiteraard niet, waardoor er tussen het moment van ‘kegelen’ en het veulenen zelf, maar 1,5 uur zat. Ik heb het zelf dus net op 10 minuten na gemist, maar gelukkig waren mijn ouders erbij en hebben veel gefilmd.
Vanaf het eerste moment mocht ik er direct bij en is Dallas volledig veranderd van drukke (en lastige) merrie naar een super lieve en zorgzame moeder. Het blijft zo bijzonder om dit te mogen meemaken. We hebben al onze paarden zelf gefokt, dus een veulentje fokken is niet onbekend voor mij. Toch voelt het dit keer heel anders voor mij. Ik ben er veel bewuster mee bezig doordat Dallas toch echt wel meer ‘mijn’ paard is, waarmee ik leed en liefde heb gedeeld. Kortom, dit keer voel ik mij dus ook echt een beetje mama geworden. En wat dát betekende…..
Ik heb gewoon een dagje zwangerschapsverlof opgenomen, heb mensen getrakteerd op beschuit met muisjes en roze koeken, maakte mij zorgen of de kleine Miss Montreal Lady wel genoeg melk binnen kreeg, waardoor ik de veearts begon te stalken en ging zo vaak als ik kon kijken in stal. Daarbij kan ik niet stoppen met het knuffelen van de kleine, laat aan iedereen die het wil (en ook mensen die het niet willen) foto’s van de kleine zien. En tot slot heb ik uiteraard het mooiste, meest geweldige en knapste veulen. Als moeder vind je namelijk je eigen kind natuurlijk het knapst! Het is maar goed dat je weinig voor een veulen kan kopen, want dat was fout gegaan!
Verder kan ik er al lekker mee tutten en laten Dallas en de kleine dat zich lekker aanleunen. Borstelen, hoefjes krabben en zelfs al een dekentje passen is allemaal al uitgeprobeerd bij de kleine, zonder enige problemen. Ze vindt alles prima en ziet blijkbaar overal wel de lol van in. Alleen nu nog het halstertje omdoen, dat lukt nog niet helemaal. De eerste dag ging dat wel, maar na een paar dagen werd ze wat sterker en sneller waardoor het niet meer lukte. Gelukkig volgde ze braaf Dallas en was dat geen probleem. Nu ze ruim een maand is begint ze toch meer op ontdekkingstocht te gaan tijdens het dagelijkse tochtje van de stal naar het land en is een halster eigenlijk wel een ‘must’. Een mooie uitdaging om komende weekend maar eens aan te beginnen.
Voor diegene die het leuk vinden om op kraambezoek te komen, jullie zijn van harte welkom! Wij rusten niet, maar bellen van te voren is wel handig! 😉
Tot snel!