Karakter

Volgens mijn vader kom je met een paard zonder karakter nooit hoog in de sport. Een paard moet willen vechten voor je en deze paarden zijn meestal wel een tikkeltje eigenwijs. Allemaal heel leuk en aardig, maar na de zoveelste rodeorit met je paard, heb ik soms toch liever iets minder karakter. Want als ze nog niet in die fase zijn om voor je te vechten, houd je uiteindelijk gewoon een heel eigenwijs paard over.

Een paard kan nog zoveel talent hebben, als ze het niet voor je willen doen heb je er niets aan. Aangezien al onze paarden een tik van de molen hebben gehad en een tikkeltje eigenwijs zijn (hebben ze van hun moeder), denk ik wel eens: “het gaat nooit lukken”. Dit totdat ik van de zomer een aflevering keek van ‘Andere Tijden Sport’ waarin het ging over Jeroen Dubbeldam en zijn Sjiem. Het winnen van Olympisch goud in Sydney was een waanzinnige prestatie. Ik zat toen aan de buis gekluisterd om te kijken hoe ‘wij’ als Nederland goud wonnen. Niet wetende dat Jeroen Dubbeldam voordat hij daar huilend op het podium stond omdat hij goud had gewonnen ook wel eens huilend op de Sjiem had gezeten, omdat hij gewoon bang voor dit paard was. Ook de Sjiem was een paard met heel veel talent, maar ook met (heel veel) karakter. Jeroen heeft de Sjiem gekocht, met het idee naar de Olympische spelen te gaan en dan lukt het niet. Dan laat paard zich vallen tegen de wand, gaat uit zijn plaat als je er opzit en kan je er eigenlijk niks mee. Het eerste wat ik dacht toen ik dit hoorde was: ‘Oooooh zelfs Jeroen Dubbeldam ziet het wel eens niet zitten, zit jankend op zijn paard van ellende en hij wint uiteindelijk gewoon Olympisch goud’! Kortom, er is nog hoop voor mij! Niet dat ik de illusie heb om Olympisch goud te winnen, maar toch is het wel eens fijn om te horen dat zelfs zulke goede ruiters er wel eens moeite mee te hebben. Blijkbaar is die klik gewoon nodig tussen ruiter en paard. Bij Jeroen Dubbeldam is het uiteindelijk gelukt met wat hulp van buitenaf.

Als ik kijk naar Beijing is haar omslagpunt geweest dat Annemieke met haar ging springen en vooral crossen. Hoe een paard zo kan veranderen van heel eigenwijs, naar een heel leuk, lief en aanhankelijk paard is bijna een wonder. Alleen maar omdat ze iets mag doen wat zij leuk vindt. Ze is al veel makkelijker in de omgang, zolang zij mag doen wat zij leuk vindt. Als er toch iets gebeurt of ze moet iets doen wat haar irriteert, dan komt haar eigenwijze karakter toch wel weer boven. Daarvoor is ze ook wel echt een merrie. Haar kleine zus Dallas heeft ook al de zelfde soort trekjes. Of dat een familiekwaal is of gewoon het feit dat ze een merrie is laten we hierbij in het midden. 

Na zo’n documentaire of de zichtbare vooruitgang bij Beijing, dan is er zeker nog hoop voor onze andere jonkies. Dan wordt zo’n rodeorit met Dallas toch minder erg, in ieder geval zolang ik zelf mag afstappen. Ik hoop dat ik mezelf hier aan kan houden, nu de winter zijn intrede doet en de paarden toch een stuk frisser zijn.

P.s. Voor die gene die deze aflevering willen zien de volgende link: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1275717 Het is een aanrader voor iedereen die wel eens wil horen dat zij niet de enige zijn die aan het stoeien zijn met hun paard of pony.